Cementy powstają przez wypalenie mieszaniny wapienia i glinokrzemianów i bardzo drobne zmielenie spieczonej masy. Im drobniej zmielony jest cement, tym jest wytrzy­malszy i szybciej wiąże. Rozróżniamy dwie zasadnicze grupy cementów: cementy portlandzkie zawierające domieszkę gipsu, dodawanego w celu regulo­wania czasu wiązania. cementy hutnicze lub żużlowo-gipsowe zawierające zmielony żużel wielkopiecowy granulowany. Najistotniejszy jest podział cementu na klasy i marki wg wytrzymałości na ściskanie. Rozróżnia się trzy klasy cementów: o niskiej, normalnej i wysokiej wytrzymałości. Wytrzymałość cementu bada się na próbkach zaczynu cementowego (mieszaniny cementu z wodą) po jego związaniu i stwardnieniu. Cementy o niskiej wytrzymałości po 28 dniach twardnienia mają wytrzymałość poniżej 250 kG/cm2. cementy o normalnej wytrzymałości równą lub wyższą niż 400 kG/cm2. Marku cementu określa minimalną wytrzymałość na ściskanie w kG/cm2. którą ce­ment powinien wykazywać po 28 dniach twardnienia. Początek wiązania cementu następuje najwcześniej po 40 minutach od chwili zarobienia wodą. Im jest cieplej, tym wiązanie przebiega szybciej. Zakończenie wiązania nastę­puje najpóźniej po 6-HO godzinach. Ciężar objętościowy cementu wynosi zależnie od stopnia ulrzęsienia 1.1 --1.6 T/m3 (średnio 1.2). a ciężar właściwy 3,1 -3,2 G/cm3. Powszechnie stosowane w budownictwie są następujące rodzaje cementów: cement murarski 150. cement portlandzki 250. cement hutniczy 250. cementy portlandzkie marek 350. 450 i 550. cement szybko twardniejący 400.